چنــدان گریستم که خطی بر جبین نماند

یک صفحه خاکِ خشک بروی زمین نماند

همچون شکار مست ز صحرا گذشته ایم

مـا را هـوای در زدنی هــــر کمین نماند

بیــهُوده کسـب آیـیـنه ی اعتــبار چنــد ؟

نقـــدِ شـــکُوهِ نام به نقـشِ نگیـن نمــاند

صد چشمِ شُوخ در پیِ محمل روانه شد

شرم و حیا به مردمِ صحرا نشین نماند

رفت آنکه رِیش مـایه ی تزویر خــلق بُود

زاهد گذشت و حرمتِ بر پُوستین نماند

نا رفته راه، قـافله ی عمــر شـــد تمـــام

حتی سوار گوشه ی پا را به زین نماند

خــط بر عذاری سبزه پُشتِ لبت دمیـــد

در باغِ تو بهانه ی بر خُوشه چین نماند

دیگر به دادِ بیکسی دل کی می رســد؟

دستِ دعا به سایه ی این آستین نماند

کـــو ناله ی که عقــدهِ یک غُنچه وا کند

در گلســـتان دهــــر دمِ آتشـین نمــــاند

بوی دلی نمی رســـد از گلشـــنِ سُخن

دانــش برفت و زمزمه ی دلنشین نمــاند
--------------
احمد دانش