خــط به دورِ عارضت, با شور میگردد بلند

نشئه چون دود از میی پر زور میگردد بلند

نخلِ سرسبزی طمع داری, تلاشِ جود کن

کز ســخاوت قامتی انگــور میــــگردد بلند

عشق را,هنگامه ی عاشق دلیل شهرت است

شــــآنِ دار از گـردنی منصور میگردد بلند

حاصلی سرمایهِ از خود تهی گردیدن است

گــــر صدا ازکاســـه ی تنبور میگردد بلند

چون به صحرای قیامت لعلِ سیرآب آوری

با طمع خضر از میـــانِ گور میـگردد بلند

همچو بد مستی سر از فرمانی ساقی برکشد

ناز از چشــــــمِ تو بی دستور میگردد بلند

منصب آزاده گی ترکِ تعلق کــــردن است

هـرکه بار از خود نماید دور میگردد بلند

جز بنای دل که رو در سجده گاهِ خاک داشت

هــــر بنای میشــود , معمـور میــگردد بلند

سعی کن پیش از نسیم صبحدم گیری قدح

تا ز دستِ شب , شـرابِ نور میگردد بلند

پست همت را نبــاشد چاره از صیدِ هـوس

پشــه از بهرِ شــکاری مــور میگردد بلند

تا نفّس باقیست دانش تاب آسایش کراست؟

شــــــامگاهان قامتِ مـــزدور میگردد بلند
------
احمد دانش دانش