طلسمی ابرو از مـــژگانِ دامنگیر معلوم است

شـــــکوهی اقتِدارِ این کمان از تیر معلوم است

عبث خط خویش را بر گردِ رخسار تو میپیچد

سیاهِی چُـــون بیفتد در میانِ شِیر معلوم است

کی, تابِ کلفتِ سنگــینی باری نفــــس دارد ؟

شکستِ نخلِ عُمر از قامتِ هر پِیر معلوم است

رهــی بیـــرون شُــدن از رُوزنی گردون نمیابد

دلِ تنگِ نفس زین خانه اِی دُلگِیر معلوم است

قلم آییـــنه دارِ شــــوکتِ اهــل سـخن باشـــــد

شکوهِ دستِ مرد از جوهرِ شمشیر معلوم است

چه لازم در جدال حق و باطل خون دل خوردن

که از کنجِ دهانِ خــلق بویی سیر معلوم است

همـــه خـــود را به افسُونِ قضا پیچیده اند اینجا

وگرنه طول و عرضی وسعتِ تقدیر معلوم است

نشــــــانِ پردهِ اهـــل ریا پنــهان نمـــی مـــاند

کمالِ صدق شیخ از جامه ی تذویر معلوم است

به هیچ عـــالم ندارد کشته ی تیــغِ تو آسودن

تحیر از نگاهی بســــملِ تصویر معلوم است

مسیرِ را که در دشتِ جنون پیموده ام "دانش"

ز نقشِ پای من در کوچه ی زنجیر معلوم است
------------
احمد دانش