به هشیاری سرم گر در رکاب بزم ادراک است

به مستی هـــردو چشمم آبیار ریشه ء تاک است

تلاش رســتن از بنــــد تعــلق , گـــــام آزادیست

ثمـر رنج تکــاپــو می برد, تا بستهء خاک است

به خاصیت حــــریف ذکر مســتان نیستی, زاهد

که تار سبحهء پـــــیر مغان از ریشه تاک است

ز غفلت, بیخــــبر از نقد فـرصت هـا نباید بود

که نقش پای گردون در مسیر خویش چالاک است

به دوش مستی ام چـون لاله بار منت کس نیست

شراب عشرت خونین دلان از جـام افـلاک است

دمــــــاغ بیخـــــودی تکلیف عـــزت بر نمی دارد

گریبان خرد از شوخیی دست جنون چـــاک است

جهانی را به آهی می توان از خــــویش بر چیدن

به سعی سوختن ها فطرت این شعله بیباک است

خـــــدا, دست مـــرا از گـــردن میـــنا نیـــــندازد

اگـــــــر زاهد کلید جنتش از چوب مسواک است

چو شبنم دانش از فیض طلب در گلشن هستی

ز نقــش کلفـــت آلــــودگی آییـــــنه ام پاک است
----------------

احمد دانش دانش